Cookie Run อะไรมันจะขนาดนั้น

ติ๊งต่อง....ติ๊งต่อง....เสียงดังจาก Line ของมือถือผมมันจะดังถี่ๆในช่วงเดือนสองเดือนมานี่ การที่เรามีโปรแกรมไลน์ในมือถือมันก็ดีนะในแง่ของการติดต่อสื่อสารการได้คุยกับเพื่อนๆที่นานๆจะได้เจอกัน อยู่ไกลกัน หรือกระทั่งติดต่อพูดคุยเรื่องงาน แต่บางครั้งการที่มันมีไลน์ที่ส่งเข้ามาแบบ เฮ้ย...อะไรกันวะ? เชิญชวนให้เล่นเกมโน่นนี่นั่นอยู่เรื่อยๆบางครั้งมันก็ทำให้หัวเสียได้เหมือนกัน

 

ในยุคสมัยนี้การเล่นเกมมันเป็นเรื่องที่สะดวกมากขึ้น เพราะด้วยเทคโนโลยีบนมือถือ บนแท็บเล็ท ไม่เหมือนในสมัยก่อนหากย้อนไปสักสิบกว่าปีก่อนนั้น เกมมันยังเข้าถึงยากแม้นจะมีเกมคอมให้เล่นกันแล้ว แต่มันก็ยังเข้าถึงยากเพราะมันมีราคาที่ค่อนข้างแพง และในช่วงนั้นก็ฮิตพวกเกมคอนโซนอย่างพวก PlayStation หรือเครื่องเกมของนิเทนโด แต่ถ้าทุนน้อยก็เล่นเกมเก่าๆพวก game 8 Bit อะไรแบบนั้น และถ้าจะพกเกมไปเล่นนอกบ้านแอบเล่นเวลาเรียนเวลาทำงานตอนเจ้านายเผลอ หรือเวลาเดินทางก็มีอย่างพวก Game Boy  แต่ถ้าถอยไปไกลอีกหน่อยก็สมัยผมยังละอ่อนน้อยเป็นเด็กมัธยมต้นก็ต้องที่เขาเรียกกันว่าเกมกด ที่ฮิตๆในยุคนั้นก็เช่น เกมปลาหมึก เกมป๊อบอาย(ไม่ใช่ป๊อบคอนที่ฮิตๆกันตอนนี้นะ) แต่ในสมัยก่อนของพวกนี้มันก็มีราคาแพงมากเด็กๆถ้าอยากได้ก็ต้องอ้อนวอนรบเร้าพ่อแม่ให้ซื้อให้ ส่วนผมเองช่วงนั้นก็ไม่มีเล่นกับเขาหรอกครับ พ่อแม่ผมเป็นข้าราชการเงินเดือนน้อยผมจึงต้องชะเง้อมองเพื่อนๆเล่นและอาศัยเพื่อนมันเผลอก็ทำเนียนขอเล่นบ้าง ฮา... แต่เมื่อเวลาผ่านไปเกมมันก็เริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิตส่วนตัวของเรามากขึ้น นั่นคือมันมีให้เล่นง่ายขึ้นหาเล่นไม่ยากเพราะมันเข้ามาเป็นเกมที่อยู่ในอุปกรณ์สื่อสารอย่างมือถือ ยุคแรกๆที่เกมมือถือเริ่มเข้ามามีบทบาทก็ช่วงที่โทรศัพท์ Nokia กำลังเป็นเจ้าครองตลาดโลก โดยเฉพาะโทรศัพท์รุ่นที่ทำมาเพื่อรองรับการเล่นเกมโดยเฉพาะอย่าง Nokia N-Gage อ่ะฮ้า...มันสุดยอดมากครับในสมัยนั้น แม้นราคาจะหลักหมื่นแต่ผมเองก็กระเสือกกระสนอยากจะมีกับเขาสักเครื่องเพราะส่วนตัวก็เป็นคนชอบเล่นเกมอยู่แล้วแต่เมื่อเวลามันเดินหน้าไม่หยุดกระแสของเทคโลยีมันก็ไม่หยุดพัฒนา เกมบนมือถือก็เริ่มมีบทบาทมากขึ้นๆๆๆๆจนกระทั่งทุกวันนี้เกมกลายเป็นสิ่งที่ทุกคนสามารถเล่นได้ง่ายขึ้นด้วยมือถือราคาหลักพันไม่ถึงหมื่นก็สามารถเล่นเกมได้แล้วแถมยังเป็นเกมออนไลน์ซะด้วย แต่แน่นอนครับเมื่อมันพัฒนามากขึ้นความเป็นส่วนตัวของเราก็ถูกรุกรานมากขึ้น และเมื่อมี Application on mobile มากขึ้น เกมก็คือAppหนึ่งซึ่งขาดไม่ได้และมันก็เข้ามาทำให้สังคมเรากลายเป็นสังคมก้มหน้าแบบไม่ทันระวังตัว บ่อยครั้งที่คุณจะเห็นสภาพแบบสังคมก้มหน้าในทุกมุมของเมืองที่คุณเดินผ่านโดยเฉพาะในสังคมเมือง ผมเองเปิดสอนเด็กๆเกี่ยวกับศิลปะเวลาผู้ปกครองพาลูกหลานมาส่งที่โรงเรียนสิ่งที่ผมเห็นก็คือผู้ปกครองหลังจากส่งลูกหลานเข้าชั้นเรียนแล้วพวกเขาก็จะก้มหน้า เอาหน้าทิ่มลงบนจอมือถือหรือแท็บเล็ท ก้มแล้วไม่เงยหน้ามาสังคมกับใคร เข้าสู่ภวังค์ในโลกส่วนตัวบางคนไม่ได้เงยหน้ามามองลูกด้วยซ้ำว่าลูกของพวกเขากำลังทำอะไรกันบ้าง เฮ้อ...และแน่นอนครับว่าคนที่ก้มหน้าลงไปนั้นกว่าครึ่งหนึ่งเล่นเกมครับเพราะเกมมันมีบนมือถือ มันโหลดมาได้ง่ายๆมีทั้งแบบฟรีและเสียเงินแต่ส่วนมากก็จะโหลดฟรีมากกว่า(ฮา) เมื่อเกมมันง่ายแบบนี้มันก็ทำให้คนเสพติดมันง่ายขึ้นลุ่มหลงมันง่ายขึ้น และสั่งสอนให้คุณเริ่มรุกรานความเป็นส่วนตัวของคนอื่นมากขึ้นโดยการส่งข้อความเชิญชวนเพื่อนๆคนรู้จักหรือแม้นไม่รู้จักเพื่อให้มาเล่นเกมโดยแลกกับของตอบแทนในเกมไม่ว่าจะเป็น item หรือเงินในเกม บราๆๆๆ

ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง.... เสียงเตือนข้อความจากมือถือดังบ่อยครั้งเมื่อผมก้มลงดูแล้วต้องถอนหายใจ ในไลน์ของผมวันหนึ่งๆมีข้อความขึ้นมาเป็นร้อยๆข้อความ มาจากเพื่อนๆในกลุ่ม มาจากคนรู้จัก จากญาติพี่น้อง จากเพื่อนร่วมงาน และจากใครก็ไม่รู้?เพราะผมไม่รู้จักพวกมัน แต่ที่แน่ๆในนี้มีส่วนหนึ่งที่ส่งข้อความเชิญชวนให้เล่นเกมโดยเฉพาะช่วงนี้เกม Cooking run มีส่งกันเข้ามาแบบถี่ยิบ ถี่จนผมรู้สึกรำคาญ งานการไม่ต้องทำกันแล้วจะเล่นเกมกันอย่างเดียวเลยหรือไง ตอนนี้ก็อยากจะขึ้นสเตตัสว่า อย่างส่ง Cookie Run มาอีกนะเว้ยเฮ้ย...และแน่นอนว่าการ์ตูนอุลตร้าแมนเล่นคุกกี้รันที่เขียนขึ้นมาชิ้นนี้ผมเขียนเพราะมีคนส่งเจ้าคุกกี้รันมาให้บ่อยมาก ผมเลยนึกว่า โลกนี้มันจะเป็นอย่างไร หากเราเอาแต่หมกหมุ่นอยู่ในโลกส่วนตัว ไม่สนใจสังคมสิ่งรอบข้างที่เกิดขึ้นในโลกของความจริง การใช้เวลาว่างของเรามันทำได้หลายอย่าง กิจกรรมที่ไม่ใช่แค่ก้มหน้าเล่นเกม ผมไม่เคยห้ามเด็กเล่นเกมและไม่เคยบอกว่าเล่นเกมมันไม่ดีแต่มันต้องมีความพอดีในการเล่นไม่ใช่เสพติดเกม เด็กๆหลายคนต้องเสียอนาคต เสียโอกาสดีๆในชีวิตเพราะเสพติดเกมมากเกินไป และผมไม่โทษเด็กอย่างเดียวที่เป็นแบบนั้น เพราะที่ผมเห็นคือผู้ใหญ่มันก็ติดเหมือนกัน

BuffToon