เทคนิคการเขียนการ์ตูน กับเวลาที่ผ่านไป

ผมมันเป็นคนยุคโลว์เทคโนโลยี นั่นคือสมัยเริ่มเขียนการ์ตูนแรกๆนั้นมันไม่มีหรอกโฟโต้ชอป มีก็แค่ดินสอ พู่กัน หรือไม่ก็ปากกาเขียนแผนที่ปากกาคอแร้ง แต่พออยู่มาอีกสักหน่อยก็เริ่มใช้ปากกาหัวสักหลาดหรือปิ๊กม่าที่เรียกกันติดปากเหล่านักเขียนรุ่นเก่า(แก่) ซึ่งก็สะดวกสบายดีไม่ต้องมานั่งจุ่มหมึก ไม่ต้องกลัวมันเลอะมือเลอะงาน ซึ่งก็สะดวกสบายดีผมเขียนการ์ตูนตั้งแต่ปากกาปิ๊กม่าแท่งละ19-20บาท จนตอนนี้แท่งละ50กว่าบาทแล้วมั้ง ไม่ไหวเขียนทีใช้หลายแท่งจากปากการาคาประหยัดกลายเป็นของราคาแพงไปเลยทำเอาผมแทบไม่อยากเขียนการ์ตูน
แต่วันนี้ยุคสมัยมันก็เปลี่ยนไป จากที่เมื่อก่อนเรานั่งเขียนงานใส่กระดาษแล้วหอบไปส่งสำนักพิมพ์ ตอนนี้สามารถเขียนแล้วลงคอมเซฟใส่ซีดี-ทรัมไดร์หรือส่งเมล์ไปให้เขาก็ได้ ไม่ต้องหอบพะรุ่งพะรังเหมือนเมื่อก่อน เรียกว่าสะดวกสบายดี และนักเขียนรุ่นใหม่ๆหลายคนก็กลายมาเป็นนักเขียนการ์ตูนดิจิตอลกัน บางคนก็เขียนร่างลงกระดาษแล้วสแกนเข้าคอมมาลงสีใส่เงาไม่ต้องมานั่งผสมสีในจานสีอีกแล้ว บางคนก็เขียนในคอมเลยอันนี้ยิ่งประหยัดเข้าไปใหญ่เพราะไม่มีงานกระดาษเลย
ส่วนผมน่ะเป็นนักเขียนยุคโลว์เทคแต่ก็ไม่ใช่คนโลว์เทค(ฮา) เพราะผมก็ชอบที่จะหาวิธีทำงานที่มันสะดวกรวดเร็วประหยัดเวลาและต้นทุน ดังนั้นหลายครั้งที่ผมเขียนงานให้คนที่เขามาให้ช่วยเขียนผมก็เขียนในคอมหรือบางครั้งก็เขียนในแท็ปแล็ตแล้วแต่ความเร่งรีบ แต่ข้อเสียของการนั่งเขียนงานผ่านจอแสงพวกนี้ก็มีนะ อย่างตัวผมเองเนี่ยตอนนี้รู้สึกสายตาแย่มาก มองใกล้ก็ไม่ชัดมองไกลก็ไม่เห็น เฮ้อ...เพราะนั่งจ้องคอมทั้งวันแน่ๆไม่ใช่เพราะแก่นะขอบอก นักเขียนการ์ตูนไม่เคยแก่(ฮา)

bufftoon