ในสมัยก่อนตอนที่เริ่มต้นเป็นนักเขียนการ์ตูนที่ขายหัวเราะนั้น ผมมักจะนั่งทำงานช่วงค่ำแล้วก็เถลไถลไปยันเช้าแบบสว่างคาตา จากนั้นก็มานอนเอาช่วงสายตื่นเอาช่วงบ่าย และออกไปนั่งดริฟ์กาแฟที่ร้านอีกยันเย็นก่อนกลับมาบ้านเพื่อนั่งเขียนต้นฉบับไปอีกจนเช้า ทำแบบนี้ซ้ำๆซากๆมาเป็นสิบปี จนมาวันหนึ่งผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองนี่มันเหมือนผีดิบเข้าทุกวัน นั่งหมกตัวอยู่ในบ้านตอนดึก ค่ำคืนที่ฟ้าปิดไปแล้วคนอื่นเขาหลับใหลกันหมดแต่เรากลับนั่งตาสว่างหัววาบๆด้วยแสงพลังของความคิดและไอเดีย แต่พอเช้าชาวบ้านเขาสดชื่นเรากลับง่อยม่อยกระหร่อกเป็นพวกผีดิบที่กลัวแสง ตามันจะริบหรี่จะปิดมิปิดเหล่อยู่อย่างนั้น
ทำตัวเป็นผีดิบแบบนั้นมานานเป็นสิบปีจนมาวันหนึ่งเริ่มรู้สึกว่า "เฮ้ย!!!เราจะทำแบบนี้ต่อไม่ได้ เราจะเป็นผีดิบไปตลอดไม่ได้" ผมจึงปรับเวลาทำงานมาเป็นเวลาปกติเหมือนคนส่วนใหญ่ นอนแต่หัวค่ำตื่นแต่เช้ามาสูดอากาศบริสุทธิ์และก็นั่งทำงานแต่กลับทำงานได้น้อยมากเพราะเวลาที่เจอแสงสว่างทีไร ตาผมมันจะปิดมิปิดเหล่ทุกที
สงสัยต้องกลับไปเป็นผีดิบเหมือนเดิม(ฮา)
bufftoon
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น