ที่เขียนมาเนี่ยเด็กรุ่น 3G หลายคนอาจจะมองว่าทำไมพวกน้าโบราณจังเลยครับ ทำไมไม่ขอเบอร์มือถือ ขอไลน์หรือเพสเขามาล่ะ แค่เนี้ยะก็จบแล้ว แหมๆๆๆๆไอ้หนูเอ๋ยยุคนั้นน่ะแค่เบอร์โทรศัพท์บ้านยังหากันไม่ค่อยได้เลย เด็กยุคนี้คงมีไม่กี่คนแล้วที่ต้องไปยืนรอคิวตู้โทรศัพท์สาธารณะกำเหรียญในมือเป็นบึกๆไว้คอยหยอดเวลาคุย บอกก่อนนะอารมณ์แบบนั้นน่ะแม้นมันจะโบราณไปหน่อยแต่มันก็โครตได้ฟิลลิ่งเลย ฮ่าๆๆเพราะไม่รู้เวลาโทรไปปลายสายใครจะเป็นคนรับ อาจจะเป็นสาวที่เราอยากคุยด้วย หรือพ่อกับแม่เธอ สองอย่างหลังนี่ถือว่าซวยโชคไม่ดีต้องรีบวางหู แต่พอสาวรับสายก็ตะกุกตะกักไม่กล้าพูดซะงั้น
แต่วันนี้ยุคนี้มันเปลี่ยนไป อย่างวันก่อนไปงานเลี้ยงสังสรรค์กับเพื่อนๆเจอสาวน้อยน่าตาน่ารักคนหนึ่ง ไอ้เรามันก็อยากจะรู้จักก็เลยเข้าไปทักเพื่อทำความรู้จัก แต่สาวนั่นพอบอกว่าจะขอทำความรู้จัก จะขอเบอร์ได้มั้ยพวกเธอก็,มองหน้าส่งสายตาทำนองว่าจะบ้าเรอะ ถึงชั้นจะเป็นรุนใหม่แต่ก็มีความเป็นกุลสตรีนะยะ จะมาขอเบอร์ขอคุยอะไรง่ายๆได้ไงไม่เคยรู้จักกัน แต่เธอก็ยังมีมารยาทพอที่จะบอกกับผมว่า"ขอบคุณนะคะที่อยากรู้จัก แต่ยังไม่อยากคุยด้วยค่ะ" แล้วสาวเจ้าก็ควักนามบัตรออกมาพร้อมใช้ปากกาขีดฆ่าเบอร์โทรออกพร้อมกับยื่นให้ บอกว่าไว้สนิทกันค่อยโทรคุยแล้วกันค่ะ ตอนแรกก็ฉุนนะ ก็ขีดฆ่าเบอร์ออกแบบนั้นใครจะไปโทรคุยได้ แต่พอก้มหน้าดูนามบัตรเท่านั้นล่ะ โอโห...มี Facebook มี line แถมด้วย e-mail อีกต่างหาก แหมๆๆๆต้องขอบคุณเทคโนโลยีจริงๆ
BuffToon
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น