เมื่อก่อนตอนเรียนหนังสือผมก็ชอบที่จะขีดๆเขียนตามสมุดเรียน ตามโต๊ะ เขียนซะเลอะเทอะไปหมด ไม่ได้คิดอะไรนอกจากว่ามันสนุกดี โต๊ะที่โรงเรียนก็เต็มไปด้วยร่องรอยรูปต่างๆ โดนคุณครูว่าเป็นประจำว่าทำไมเธอมาเขียนโต๊ะเล่นแบบนี้ พอกลับบ้านก็โดนแม่อัดอีกเพราะเปิดสมุดมาเจอแต่รูปการ์ตูนยึกยือเต็มไปหมด ไม่มีเรื่องที่เรียนหรือการบ้านเลย พอเข้าเรียนมหาลัยผมก็ยังคงไม่ทิ้งลายยังคงวาดรูป วาดการ์ตูนยึกๆยือๆลงไปบนโต๊ะและสมุดแล็คเชอร์ ผลงานที่อาจารย์สั่งให้ทำก็ไม่ค่อยทำ แบบกรูศิลปินเว้ย...งานนี้ไม่ชอบไม่ทำ ภาพแนวนี้ไม่สนกรูไม่เขียน อยากทำเฉพาะงานที่ชอบ ก็ไม่รู้ว่าเรียนผ่านมาได้ยังไง?
แต่ผมก็ค้นพบตัวเองจนได้นะว่าชีวิตที่เป็นศิลปินที่เขียนเขียนวาดภาพไปเรื่อยๆบางครั้งอารมณ์ของศิลปินนี่มันก็ทำให้อดอยากอยู่นะ เพราะมันขึ้นๆลงๆ มีอารมณ์ก็ทำงาน ไม่มีอารณ์ก็ไม่ทำ แบบมองหน้าเจ้านายแล้วถาม(ในใจ....ฮี่ๆๆ) "
มีอะไรอ่ะป่ะ" ก็บอกแล้วคนมันชอบวาดการ์ตูน
และศิลปินการ์ตูนพอเจอเรื่องอะไรในชีวิตมันก็เอามาระบายเป็นการ์ตูนได้เสมอ แต่ทุกเรื่องที่เขียนก็ใช่ว่าจะเป็นชีวิตจริงของเราเพราะบางครั้งมันเป็นเรื่องของคนใกล้ตัวหรือที่เรารู้จัก ก็หยิบมาอำกันขำๆเท่านั้นเอง
Buff Toon
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น