เกิดเป็นเด็กไทย แสนลำบาก

วันเด็ก จำได้ว่าสมัยเป็นเด็กผมชอบมากเมื่อถึงวันเด็กเพราะมันหมายถึงวันที่ผมจะได้ของขวัญได้เที่ยวเปิ้ลรอบสองต่อจากวันปีใหม่(ฮา) แต่ตอนนี้ผมไม่ใช่เด็กแล้วการที่จะได้ของขวัญได้เที่ยวเปิ้ลรอบสองหลังวันปีใหม่นี่ไม่มีโอกาสแล้วเพราะไม่มีใครพาเด็กโข่งแบบผมเที่ยว(ฮา) ที่จริงผมหยุดทำงานสอนเด็กๆในวันเด็กนะเพราะวันนี้ผมมีความรู้สึกว่าเฮ้ย...พ่อแม่ทำไมไม่พาลูกๆไปเที่ยวไปพักผ่อนบ้างวะ จะมากระหน่ำเรียนอะไรกันนักหนา เด็กบางคนเรียนกันวันจันทร์ยันวันอาทิตย์หาวันหยุดไม่เจอ พอถามไอ้พอแม่มันๆก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอกเพราะลูกๆเรียนเปลี่ยนสถานที่วิชานี้เรียนที่นี่วิชาโน้นเรียนที่นั่นเขาก็ไม่เบื่อ(กรูจะบ้า)เด็กนะครับไม่ใช่เครื่องจักรจะได้ไม่มีความรู้สึกเบื่อหรือเหนื่อย ไอ้พ่อแม่ที่ยัดเยียดลูกจนทำให้เด็กไม่มีวันเวลาเป็นของตัวเองส่วนมากเลยจะอ้างว่าเพื่ออนาคตของลูกแต่ถ้าได้สัมผัสกันจริงๆแล้วเหตุผลหลักๆในระยะแรกๆไม่ใช่เพื่ออนาคตอะไรของลูกหรอกนั่นมันอนาคตมันยังยาวไปแต่เหตุผลระยะสั้นที่เห็นได้ชัดเจนมากๆคือเพื่อความมีหน้าตาของพ่อแม่ที่จะได้เอาไว้โม้ไว้คุย(บางครั้งก็ทับถมถากถางพ่อแม่คู่อื่น)เสียมากกว่าไม่เห็นเวลาคุยมันจะคุยว่าลูกเหนื่อยแค่ไหนเครียดแค่ไหนเห็นแต่โม้ว่าลูกชั้นเรียนที่นั่นที่โน่นจะให้สอบเข้าที่นั่นต้องไปเรียนต่อที่นี่สอบไม่ได้ก็คงต้องฝากเพราะอยากให้ลูกชั้นเรียนที่นี่...บราๆๆๆๆ เคยถามเด็กสักคำไหมว่าพวกเขาเครียดหรือพร้อมสำหรับความภูมิใจแบบอยากได้หน้าในสังคมของเราหรือเปล่า

เด็กสมัยนี้เรียนหนักผมทำงานสอนเด็กๆมานานได้เห็นได้สัมผัสนิสัยของพ่อแม่และได้เข้าใจความรู้สึกของเด็กว่าพวกเขาเป็นอย่างไร ผมเคยตำหนิพ่อแม่เด็กนักเรียนที่มาเรียนกับผมไปหลายคนแบบไม่เกรงใจว่าจะเสียลูกค้าถึงเรื่องที่พวกเขาบังคับลูกเรียนทุกวันว่า สิ่งที่พวกเขากำลังให้เด็กทำมันคือความสำเร็จของลูกหรือความสำเร็จของพวกพ่อแม่ มันคือสิ่งที่เด็กต้องการหรือสิ่งที่พ่อแม่อยากได้ เพราะเจอเด็กมาเป็นพันคนไม่เห็นมีเด็กคนไหนจะบอกว่าผมภูมิใจที่ได้เรียนโรงเรียนนี้โรงเรียนนั้นเห็นก็มีแต่พ่อแม่นี่ล่ะที่ไปจับกลุ่มนั่งโม้กันเอง เอาความทุกข์ความลำบากของเด็กมาเป็นความภูมิใจของตัวเองข้างเดียว เฮ้อ...เหนื่อยนะเกิดเป็นเด็กสมัยนี้

BuffToon